sjagerijnig, jankend en kotsend...

Weer terug in Nederland… volle zon, strakblauwe hemel maar wel 25 graden kouder: dat is weer wennen! Ook dus eigenlijk automatisch mijn laatste blog in deze serie. Ik hoop dus dat jullie wat hebben genoten: lees ook eens mijn andere blogs
 

In elk geval gisteren dus mijn laatste dag op Bonaire (voorlopig). De dag begon met een stroomstoring en een regenbui. Alsof ik werd weggepest! Onder die omstandigheid dus maar de kamer opgeruimd, koffer ingepakt en reispapieren opgezocht.  Toen er eindelijk weer stroom was geprobeerd om uit te vinden hoe laat ik kon gaan inchecken en daarbij kwam ik er achter dat ik op de terugweg als economy class was geboekt. Was daarom mijn ticket zo goedkoop? Ook een reden om dus eens te zien of we daar nog iets aan konden doen.

Richting Playa dus: waar kun je in hemelsnaam iets te weten komen over Arke? Alvorens daar me druk over te maken eerst maar langs Exito voor een pastechi carni: altijd lekker tussendoor. Ondertussen had ik me bedacht dat er volgens mij nog maar één reisbureau moest zijn: die van Natasja G. Net als vader en broers blijven hangen in een KLM verhaal, maar aangezien ze een reisbureau heeft zou ze mogelijk iets meer van Arke weten. Toen de 3 dames op het kantoor in hun drukke giebelschema tijd hadden, konden ze me in elk geval niet van een ander repliek dienen dan: “moet je voor op de airport zijn” en  “ik denk 3 uur van te voren op de airport”: goed, dat was dfus duidelijk.

Na een ochtendplons bij Donkeybeach en een middagdip bij Jibe werd het tijd om de koffer, “3 uur van te voren” af te leveren op het vliegveld. Daar dus nogmaals navraag gedaan naar mijn indeling en of daar nog iets aan gedaan kon worden. Gelukkig was een upgrade bij Arke nog mogelijk. Dat gaf me in elk geval het idee van iets meer beenruimte en iets meer comfort voor een schappelijke prijs.

Voor vertrek nog één keer naar Sense waar we met vrienden van Jan en Mar nog wat hebben gedronken. Om half acht moest ik me melden bij de airport. Dus op tijd afscheid genomen. Op de airport bleek eens te meer dat ambtenaar zijn op Bonaire het ergste is wat je kunt overkomen maar je ook tegelijkertijd schijnbaar een ultieme machtspositie geeft. Met grommen en snauwen wordt je de juiste richting opgestuurd, geen normaal antwoord is mogelijk en je moet schijnbaar blij zijn dat je weer in een kunstmatig gerealiseerde rij mag staan omdat elke ambtenaar daarmee schijnbaar zijn macht etaleert: Mijn rij is lekker langer dan de jouwe… Wat was dan aan het eind van de dag de beveiliging op Schiphol een verademing: duidelijk om mensen zo snel mogelijk door de rijen heen te krijgen, een persoonlijke aanpak, poging om zaken, weliswaar kortaf, op te lossen.

De vlucht was ook weer een ervaring op zich. Door problemen met een eerdere ARKE vlucht werd ons vliegtuig gevuld met wat achterblijvers. Op zich niet zo storend, ware het niet dat ik net, 3 uur eerder, voor dezelfde upgrade heb mogen betalen. Maar goed, zij kennen weer wat andere problemen. In elk geval begon het  2 stoelen voor me met een stel met 2 kleine, en vooral krijsende, gierende en jankende kinderen. Wat een vooruitzicht voor de vlucht… maar dit hield na het opstijgen gelukkig grotendeels op.  Vervolgens bleek de persoon aan de andere kant van het gangpad echter luchtziek ter zijn: Niet even, maar de hele vlucht door werden papieren zakjes volgekotst.

TIP: als je kleine kinderen hebt ga niet vliegen, net zomin als wanneer je niet tegen vliegen kunt…

Gelukkig had ik een gezellige buurvrouw: een Hollandse dame die al 10 jaar op Curaçao woont en waar ik heerlijk mee heb kunnen kletsen en lachen. Tussendoor nog wat films gekeken (Loft en Red) en de cd van Michel Bublé afgeluisterd. Geluisterd… grotendeels dan, want ergens ben ik toch een keer in slaap gevallen.

Op Schiphol aangekomen langs de drugshonden eerst richting Starbucks en vanaf daar de douane door. Lekker snel bij de lopende band, maar daar bleek dus dat mijn koffer ergens onder op de stapel lag: als één van de laatste kwam deze naar buiten rollen! Ondertussen stond Carla ter wachten en was Peter rondjes aan het rijden, want die waren netjes op tijd om me op te pikken. Eenmaal buiten was ik wel erg blij dat Carla daar al stond want ze had een jas mee! Koud!

Eenmaal thuis eerst maar een korte siësta ingelast die na een dik uur werd onderbroken door een ijskoud meisje dat ineens op mijn bed sprong: Ik was weer thuis en Danique dus ook…

and now, the end is near....

De laatste dag op Dushi Bonaire begint in stilte en zonder koffie. Oftwel: de stroom is uitgevallen. De tweede keer dat dit dus gebeurd op mijn vakantie, ik ben benieuwd hoe lang het zal duren. Alweer de laatste dag inderdaad. De tijd is omgevlogen en dit is dan ook mijn laatste blog vanaf Bonaire voor dit jaar. 

Gisteren was het op Bonaire de dag van de grote cruise schepen. Niet de Freewind, maar 2 gigantisch grote schepen van elk ruim 3000 passagiers domineerden de sky line van het eiland. Waar je ook was op het eiland langs de westkust, overal vandaan waren ze duidelijk e zien. Heel playa komt ineens tot leven. Alle terrassen vol, een kleine markt op het plein, drukte in de winkels. Het schip met toeristen staat voor het schip met geld en dat ging nu nog eens dubbelop. Taxi’s gaan af en aan (zowel over land als over het water) overal liggen mensen in het water met een snorkel en het lijkt zelfs alsof de dames in de winkels wat willen verkopen en een voorzichtige, heel voorzichtige, glimlach op hun gezicht hebben.

Een van de weinige bedrijven die niets opheeft met het toerisme is schijnbaar MNO Vervat. De Kaya Grandi hadden ze op tijd dicht gekregen, maar voor het gouvernement gebouw gaan ze stug verder met hun werkzaamheden. Eigenlijk ook als een soort toeristische bezienswaardigheid. 

De aankomst van een Cruiseschip op een klein eiland blijft een mooi gezicht. Al van verre is ze zichtbaar, nog voor ze de baai invaart. Vlak langs Klein varend steekt het grote schip huizenhoog uit boven deze platte groene pannenkoek, de Woodwind die er langs zeilt lijkt een speelgoedbootje. Langzaam kruipt het schip richting de pier, waar de kleine bootjes die de trossen moeten vastmaken als zwarte straathonden lijken te schooien om haar aandacht met het rode pilotbootje als een waakhond. Op het dek lijken de passagiers net  als mieren uit alle hoeken en gaten te krioelen als een groot wit mierennest.

Na dit alles gadegeslagen hebbende terwijl ik op de kade een tuna sandwich van Exito zat weg te eten werd het tijd om Playa, dat drukker en drukker werd te verlaten. Maar ja, waar vindt je, met 2 cruisesechepen met elk 3000 passagiers nog een rustig stukje eiland? Eerst ben ik dus maar wat gaan rondtoeren op de plaatsen waar ik nog niet was geweest en die me beroepsmatig nog wel aantrokken: Santa Barbera en de heuvels achter Sabadeco. Op beide plekken wordt nog steeds gebouwd en daar zitten af en toe fraaie woningen tussen. Af en toe… want er worden ook gewone blokkendozen neergezet waar m³ meer tellen dan looks. Gelukkig dat de tuinen dan op een gegeven moment toch het uitzicht op het huis wegnemen.

Vandaar uiteindelijk toch maar bedacht dat het wel weer veel te warm was om níét de zee in te gaan. Op Jibe City me dus maar tussen de toeristen in gewaagd. De meeste werden bij de buren afgezet, maar vele wisten toch de weg naar Jibe te vinden. De normale geluiden aan de bar werden afgewisseld met bestellingen in Engels, Amerikaans en bekakt Nederlands. Alles leek op een rustige middag uit te draaien tot langzaam maar zeker donkere wolken binnendreven over Lac. Net als op zondag viel ineens de wind even weg om vervolgens in volle kracht met regen terug te komen. Het rif was niet eens meer zichtbaar maar de surfers genoten zichtbaar van de extra harde wind en trokken hun trukendoos nog eens lekker open.

Al met al zat ik wel lekker aan de bar en dat had resultaat. Al kletsende vloog de tijd voorbij, waarbij een soepel werkende barman ervoor zorgde dat de glazen goed gevuld bleven. Dat resulteerde uiteindelijk in een ietwat aangeschoten Róbert, die zich gelukkig nog op tijd bij Mar kon melden voor het eten.  Maar ook een Robert die dus erg vroeg in zijn mandje lag, omdat zijn vlammetje voor die dag vroegtijdig was gedoofd. En dus een Robert die nu merkt dat er weer stroom is en zich zijn laatste ontbijt op Bonaire gaat klaarmaken voor deze vakantie.

met z'n allen in een boot...

Het is donker. Iets na elven op Bonaire, vlak na vier uur dus in Nederland. Ook iets na elven op Saba. Saba, de enige plek die ik ken waar het ’s nachts echt stil kan zijn om deze tijd. Ik heb daar gezeten in mijn hotel op Windward, op het terras, waarbij ik mij verbaasde over de stilte. Zo niet hier op Bonaire. Vandaag begon de avond, na een dag vol regen, met een concert van de kikkers. Vanachter uit de mundi  komt hun brommend geluid richting Nikiboko. Nu zijn ze verstilt maar is het concert overgegaan in de tweede act. Dit wordt gespeeld door de krekels die niet alleen vanuit de mundi hun geluid laten klinken, maar een full surround sound geven. Op gepaste momenten versterkt door het balken van een ezel. Meestal één, soms twee die even kort een bas geven in tussen de alt-tenoren.

Dit alles beluister ik op mijn terras waar de fan in deze tweede act met een zacht zoemende toon de warmte verlicht. Of eigenlijk meer de vochtige lucht wat verjaagd die blijft hangen na een dag vol regen. Want geregend, dat heeft het vandaag! 

De ochtend begon windstil met de intentie van een duik. Niet zomaar een duik, maar een mooie bootduik bij Rappel, samen met Elly. Om 10 uur haar eerste telefoontje. Richting Lac heerste een kleine storm. De screens waren al uit de deuren gevlogen, de regen kletterde op het dak. Terwijl het hier, op de Kaya Macario St Jago, wel wat regende maar  was het windstil. Dat veranderde dus al snel. Vanuit de verte hoorde je de wind aankomen en plotsklaps begon het hard te regenen en te waaien. En niet een beetje… hard! De duik hebben we dus maar gecanceled en omgezet naar een lunch bij Sunset. Ik had daarbij nog het oude hotel van Hugo in gedachten en vond de locatie dus al ietwat vreemd. Het blijkt echter dat op de locatie van “den Laman” tegenwoordig een restaurant van die naam staat.

Daarheen gereden over een Bonaire dat net een regenbui over zich uitgestort had gekregen. Dat betekend enkeldiepe plassen en nog meer gaten en potholes door weggestroomde ondergrond. Langzaam rijdende Bonerianen die zich stapvoets een weg banen door het water, alsof ze verwachten dat de weg, die er al altijd ligt, ineens weg zal zijn.   

Eenmaal aangekomen was zelfs Klein Bonaire door de buien niet meer zichtbaar. Gelukkig was Elly met Blue als bijrijder er ook in geslaagd in deze omstandigheden naar Sunset te komen en hebben we een goede lunch genoten, waarbij we lekker hebben kunnen bijkletsen en Blue, als puber, zich volledig kon storten op de spelletjes op de Iphone tussen het geklets van die oude mensen.

Na de lunch terug via Playa waar MNO Vervat  al een grote gatenkaas van het wegennet had gemaakt, maar waar de regen dit had uitgesleten tot een net van diepe sleuven in het al niet zo goede Boneriaanse wegennet. Waarschijnlijk had ik mijn auto vandaag beter kunnen inruilen voor een kano van het mangrove center…

Vanavond in een iets drogere omstandigheid met Jan en Mar gaan eten bij Four Seasons bij de haven. Na de uitleg dat er werd gekookt met seizoensgebonden gerechten, waarbij we ons openlijk afvroegen welk seizoenen we op Bonaire dan konden meemaken behalve een windstille en een natte, hebben we heerlijk gegeten. Het diner hebben we afgesloten met een kop koffie aan boord van de Freewind, waar ik nog een tour heb gehad over de in 2009 compleet gerenoveerde boot. 

Vandaag dus geen duik, morgen zal het er, door de aanwezigheid van 2 cruiseschepen ook niet van komen en aangezien ik dinsdagavond alweer moet vliegen, die dag dus ook niet. Gelukkig heb ik een wel lekker kunnen snorkelen. 

Nu dus ter afsluiting lekker met een borrel op mijn terras, terwijl de haan van de buren ingesteld lijkt te staan op Nederlandse tijd, want die begint alweer te kraaien… of zou hij zijn deel aan het krekel en ezelenconcert willen bijdragen?

Niksdoen... maar toch

Een volle zaterdag doorgebracht met het doen van nagenoeg niks. Helemaal niks. Njente. Nada. Ne Rien.. Zoiets dus ongeveer. Lui, Ontspannen en Loom. Allemaal met hoofdletters, want het zijn zeer vermoeiende bezigheden. Niks doen is een kunst, een uitdaging om vol te houden en goed te volbrengen. Zoals de geiten op Bonaire: blaten, eten, wat rondsjokken, maar verder niks doen.

En het was een uitdaging en dat is dan dus ook net niet helemaal gelukt. Jammer, want ik heb er echt heel erg mijn best voor gedaan. Vanmorgen wel eerst maar weer eens naar een van de mooiste stranden van Bonaire afgereisd. Heerlijk naar Sorobon om daar bij Jibe lui aan de bar te hangen en een biertje te drinken. Gewoon, in de ochtend, in de zon. Een Tuna sandwich erbij en ik was helemaal tevreden. Bijna net zo tevreden als de suikerdiefjes die om me heen vlogen. Ze hadden een halve sinaasappel gekregen en daarin had ik een zakje suiker gestrooid. ’t Zijn tenslotte niet voor niets suikerdiefjes en geen sinaasappeldiefjes… of tunadiefjes. Maar goed ook, want het was tenslotte mijn tuna sandwich. Ieder het zijne, zullen we maar zeggen. 

Vanuit Sorobon nog maar even bij Lindsey en haar vriendinnen langs gereden om ze een goede reis te wensen. Die stappen vanavond alweer op het vliegtuig richting Nederland. Snel even de temperaturen in Nederland vergeleken met die hier op Bonaire… och, dan heb ik het hier zo slecht nog niet! Zat me alleen wel te bedenken dat ik jas noch trui heb meegenomen, dus als ik woensdag terug ben zal ik wel vernikkelen op Schiphol. Hebben jullie in Nederland tenminste iets om naar vooruit te kijken, nadat ik jullie zo lang heb geplaagd met mijn blog over mooie weer, witte stranden en blauwe zeeën!

Anyway de middag heb ik dus besteed aan het vervolmaken van het niks doen. Siësta gehouden dus. Heerlijk op de ligstoel op het terras, alleen af en toe geplaagd door de limbilimbi’s. Wat een rotbeestjes… te klein om dood te slaan, kruipen overal op en in en jeuken als de pest …

Aan het heerlijke nietsdoen kwam vandaag echter toch een einde. Het moest toch nog een keer gebeuren, datgene wat ik me al de hele week had voorgenomen maar nog steeds niet had gedaan. Dat ene wat ik in Nederland graag doe, maar waar ik hier in deze warmte toch wel enigszins tegenop zag. Hardlopen, daar hebben we het dus over. Ik heb het gedaan. Tenminste… deels, grotendeels.

Begonnen bij DiviFlamingo samen met Jan en Mar. Die gingen “wandelen”. Wel: dat is ook al met een vrij hoog tempo. Na 10 passen lag ik er al 3 achter, dus ik moest van lopen snel omschakelen naar rennen. In gestrekte draf begon ik mijn avontuur langs de boulevard. Lange pas, schouders hoog, blik op de horizon (’t was al enigszins donker, dus die horizon was wat fictief…) richting het eind van voornoemde boulevard. Langs de pier, om het havenkantoor richting City met opgeheven hoofd langs Karels…  maar wat ging het zwaar! De warmte en de vochtigheid breken je snel op, het zweet stond me al snel tot over de rand van de loopschoenen, het bloed klopte in mijn oren en mijn ogen puilden uit hun kassen… was ik blij dat het donker was! Maar ik ging door!! Langs Club Nautico … om uiteindelijk bij de Cas di Regatta toch maar even terug te vallen in een looptempo. Wat raak je snel gesloopt.

Nu is lopen tijdens het rennen voor mij meestal geen goed punt. Ik kom daarna niet weer op gang en kan al helemaal niet meer doorzetten zonder af en toe een stukje te lopen. Zwak, ik weet het, maar het zei zo en ik geef het dan ook maar toe. Maar ja, op de terug weg zou ik Jan en Mar nog tegenkomen en ik moest nog weer langs alle kroegen… ik kon me natuurlijk niet laten kennen. Diep ademhalend op het keerpunt, me verbijtend en met een ietwat aangepast tempo (ik was begonnen op een 5.58min/km en dat hou ik in Nederland al niet eens vol) ben ik op de terugweg gegaan. Dat aangepaste tempo was waarschijnlijk ook wel handig, want het was nu een stuk beter uit te houden! Uiteindelijk? 3.59km in 24:22, dus nog niet eens zo slecht, maar wel 4 minuten langzamer als de laatste keer in Nederland over dezelfde afstand.

Aldus is een dag, begonnen met niks doen, toch nog geëindigd in iets doen. Nu dus eerst maar eens aan het bier en dan straks misschien nog meer even langs City, Karels en Havana, alleen dan wel in een iets meer relaxed tempo!

werken in witte bermuda

Weekend! Maar: ik ben gewoon relaxed op Bonaire, heb vakantie dus heb ik al een week lang het weekend gevoel. Daarnaast kan ik het nog rekken tot dinsdag, want dan fladder ik pas weer terug naar La Hollanda.  

Ik heb deze week nog niet gekeken naar het weer daar, me verre gehouden van Griekse of een  anderzijds aanwezige schuldencrisis, heb geen euro aangeraakt en zou niet eens weten of Nederland nog wel bestaat of inmiddels een “speciale gemeente” van Europa is geworden.

Oftewel: ik zit meer met mijn hoofd bij mijn eigen dagelijkse beslommeringen. 

Vannacht was er een stroomstoring waardoor ik op een gegeven moment wakker werd met het idee dat ik in een sauna lag te slapen. Ik heb nog even overwogen naar het strand te rijden om het water in te duiken, maar heb maar gewoon de ramen opengeschoven. In de ochtend had ik immers al lang en veel in het water gelegen. ’s Morgens waren we vertrokken met een boot richting Klein Bonaire. Heerlijk om over de zee te varen, wind in het gezicht, de golven tegen de onderkant van de boot… Het was even ontdekken hoe we de boot moesten trimmen, maar daarna vlogen we lekker laag over de golven, net als de vliegende vissen die we voor de boot zagen wegspringen.

Een maal op Klein aangekomen was het daar heerlijk rustig: geen mens te bekennen op het witte strand of in het azuurblauwe water. Wel vissen, heel veel vissen, heel veel soorten vissen.  Geweldig om daar tussen in te snorkelen. Gewoon dobberen aan de wateroppervlakte en ze zwemmen tussen je handen en benen door, als je ze probeert aan te raken schieten ze snel weg.

Het witte strand van Klein blijft een fantastisch stuk: geen wonder dat zoveel schildpadden hier hun nest komen maken, heel fijn zacht zand zodra je door de vloedlijn heen komt, vlak daaronder wat klein, heen en weer rollend koraal en de zo bekende ribbels op de zeebodem. Strand zoals strand bedoeld is om op aan te stranden. Heerlijk om op te liggen en om je tenen in te begraven. Vanaf het strand van Klein Bonaire kijk je uit over een helderblauwe strook die langzaam overgaat in diep donkerblauw bij de drop off, terwijl op de achtergrond Bonaire magisch erbij ligt met in het groen verscholen huizen en de stad langs de waterkant.

Na een lange ochtend op het strand en in het water maar weer terug naar het grote eiland. Een verlate lunch in Playa om aansluitend de Boulevard en de Kaya Grandi maar eens door te lopen. Door de rioleringswerkzaamheden die her en der, maar op het oog overal tegelijkertijd, worden uitgevoerd lijkt de Kaya Grandi nog meer op een lappendeken van asfalt dan vroeger al het geval was. De winkels zijn nog altijd even toeristisch, leuk voor mij in mijn huidige functie als toerist, maar zeker in de Kaya Grandi lijken ze vaak onuitnodigend. Dichte deuren, weinig etalage ruimte en op een paar positieve uitzondering na lijkt het altijd nog of het personeel je liever de winkel uit, in plaats van in heeft. Al met al dus nog geen passend souvenir voor mijn kleine Antilliaan gevonden. 

Ondertussen voer een fraaie viermaster de baai in om aan te leggen in de haven. Een schip dat echt goed past in de setting van Bonaire haar kleinschaligheid. Het blijft ook een mooi gezicht om de officieren in wit tropenuniform de kade op te zien komen. Mannen in een witte Bermuda die dat werkkleding kunnen noemen…

’s Avonds nog op bezoek geweest bij Theo en Welmoed op Sabadeco waar het ene huis nog groter is als het andere, lichtelijk verschuild gaande tussen het groen, uitkijken over de zee. Ook zij wonen in zo’n woning, fraai vormgegeven met blauw zwembad, groot terras en uitzicht tot aan de horizon. Onder het genot van een drankje en een zeer lekker hapje hebben we de viermaster in het donker zien uitvaren. Sfeervol verlicht schoof ze om Klein Bonaire heen op weg naar haar volgende bestemming achter de onzichtbare horizon.

Biertje, Bootje... Beach!

Al bijna weer een dag verder. Je zou haast denken dat je het te druk hebt op Bonaire om te kunnen bloggen ;-)

Gisteren een lange dag meegemaakt. Mijn vorige blog ging meer over de misstanden die je ziet ontstaan op Bonaire. Iets wat je hier gewoonweg niet ontgaan kan als je een beetje gevoel voor de eilanden hebt. Daarnaast is het een terugkerend onderdeel van nagenoeg elk gesprek. Gelukkig zijn er ook veel leuke dingen te doen op Bonaire en ondertussen besef ik dat ik aan 10 dagen lang niet genoeg heb om iedereen te spreken en om alles te doen. 

Gisteren in alle vroegte, voor mij als vakantieganger, maar eens begonnen aan iets "anders" hier op Bonaire. Ik was natuurlijk al bij Elly langs geweest en was razend benieuwd naar haar “Mangrove Kayak Center”. Wel… dat heb ik geweten! Eerst een hele mooie introductie in het center zelf aan de weg naar Lac: Bij de start kregen we een 3D bril want wat blijkt: veel van hun documentatie, maar vooral het bord in de hal, zijn in 3D! Echt heel mooi om te zien: de vissen zwemmen gewoon recht op je af en in een van de boeken is de Hilma Hooker Zelfs in 3D afgebeeld: je zou bijna niet meer hoeven te duiken! Na de presentatie over de mangrove in het algemeen en die op Bonaire in het bijzonder begon het fysieke deel: met de Kayak de mangrove in. Goed ingesmeerd tegen muskieten begonnen we aan deze tocht, niet wetende dat mangrovemuskieten tot het soort “kamikaze” behoren, dus als ze willen, prikken ze overal door heen. Gelukkig weinig last van deze uitermate irritante beestjes gehad. In het eerste kanaal, onder de overhangende mangroves door, was het eigenlijk nog het ergst: of was ik er daarna aan gewend geraakt? De mangrove is een wereld apart. Water, zout dus, met bomen erin waartussen heel veel vissen en ander onderwatergekrioel leven. Heerlijk om doorheen te peddelen en te snorkelen. Tip!

Aangezien ik al twee avonden redelijk het nachtleven van Bonaire had meegemaakt, één keer in Playa en één keer bij Jan en Mar op de porch, was de middag er een van rust. Een goede siësta is in dit klimaat sowieso wel erg aangenaam, maar gisteren werd deze wel erg lang. Een avond dansen bij “Havana’s”en een avond drinken met Theo en Welmoed resulteerde dus in een lange middag op de porch, languit op een ligbed. Kom je toch nog tot rust in je vakantie ;-) 

Na de siësta was het tijd om aan boord te gaan: Een vriend van Jan en Mar was 50 geworden, en dit hebben we aan boord van zijn schip gevierd. En wat voor schip; een 46 voet Catamaran waar we met een man of 30 heerlijk hebben gekletst en gegeten (en ook gedronken, ik zou het haast vergeten). Ook daar weer vele bekenden aangetroffen: het blijft een eiland waar iedereen elkaar toch wel op een  of andere manier tegenkomt.

Na deze festiviteit nog maar even de avond in Playa doorgezet. Wat drinken bij City en vervolgens door naar Havana om te eindigen bij Karels. Weer een lange avond van Dans en drank ( ik zou haast denken dat ik niks anders meer kan ) En dat met volle maan! Na al het zweten deed dat ons besluiten om nog maar even af te koelen: dus terwijl Nederland zich klaarmaakte voor de laatste werkdag van de week, dook ik nog eens lekker in mijn blote kont de Caraïbische zee in. ’t Is dat mijn foto toestel kapot is, maar anders had ik jullie graag de beelden van een wit, maanovergoten strand laten zien waar de manestralen het water verlichtten…

Diefstal!

Gisteren een rustig dagje. Wel wat leuke dingen gedaan, maar eigenlijk ook veel zorgwekkende verhalen gehoord. Het leuke? Bij Elly langs geweest in het Mangrove Center. Heerlijk gegeten van Mar haar worldfamous Curry dishes met goed gezelschap. 

In de verschillende gesprekken gister en ook al eerder kwamen een aantal punten naar voren die me ook al waren opgevallen, al rondrijdende op Bonaire: de prijzen op Bonaire zijn schrikbarend zijn gestegen (Net als in de andere ”speciale gemeentes” Saba en Statia) sinds de invoering van de nieuwe status vorig jaar.  Ik had al iets vermeld over de prijzen in de restaurants, maar nadat ik gister wat boodschappen had gedaan bij Warehouse werd ik ook daar erg onaangenaam verrast. 

Sinds de invoering van de nieuwe wet en regelgeving zijn er veel zaken veranderd. Een aangepast belastingstelsel waaruit de opbrengsten vele malen hoger zijn dan ooit, als het klopt wat ik hoorde is dit ca. 10 miljoen dollar in het eerste half jaar: Uitgaande van ca. 15.000 inwoners is dat dus ruim $650,= per inwoner over dat deel van het jaar: voor een gezin van 4 dus een lastenverhoging van $2.600,= voor het eerste half jaar van 2011!?  Want los waar die belasting valt, aan het eind van de keten betaald toch altijd de gebruiker. 

Als dan al zoveel geld naar de overheid gaat, wat hou je dan nog over en waar kun je het aan besteden? Wel, ik heb gisteren boodschappen gedaan bij Warehouse. Er vanuit gaande dat deze prijzen representatief zijn, is het niet te verwachten dat een gezin met een normaal inkomen hier veel zal kunnen inkopen.

De site van het CBS geeft dan wat cijfers om dit soort zaken te meten. Nederland kent dan over het afgelopen jaar een inflatie van 2,29% (juni) dan wel 2,71% (september). Dat zijn dan jaarcijfers… Voor Bonaire worden op dit moment zelfs kwartaalcijfers afgegeven: 4,2% over kwartaal  1, 5,0% over kwartaal 2 en over het derde kwartaal 5,9%! 

En dan valt het hier nog mee: op St. Eustasius was het zelfs 11,2% over het derde kwartaal. 

Het verbaasd dan ook niet dat er meer steeds meer duidelijke armoede is en dat er meer criminaliteit komt: 

De inkomens kunnen deze trend niet bijbenen. Met een modaal antilliaans salaris (we kijken even niet naar uitgezonden RCN’ers met toelage op hun Nederlandse salaris ) kom je dan niet ver… 

Het is te hopen dat er snel een oplossing komt voor deze ongelijkheid waar de mensen hier niet om hebben gevraagd.